دلنوشته‌ها

هفته‌ی پیش تصمیم گرفتم فیلم The Color Purple را ببینم. بیشتر بخاطر کارگردانش انتخابش کردم. آن قدر اوایل فیلم همه چیز ترسناک بود که واقعاً توان روحی ادامه دادن فیلم را نداشتم و تا یک هفته سراغش نرفتم! امروز به خودم دل و جرات دادم و ادامه‌ی فیلم را پلی کردم، دقیقاً از بعد همان لحظه‌ی کذایی که دیگر نه مغزم نه روحم نمی‌کشید که ادامه دهم، فیلم کمی بهتر شد. نه خیلی ولی حداقل کمی رنگ سفیدی هم در آن همه سیاهی ریختند که مخاطبی مثل من سنگکوب نکند! یا شاید یک هفته زمانی بود که آن همه سیاهی برایم عادی شود و تاب و توانم بالا رود و کوچکترین نورها را هم ببینم و دنبال کنم... ولی به نظرم آخر فیلم را همان اول باید بگویند که انقدر آدم اعصابش بهم نریزد! نمی‌دانم چرا فکر کردم فیلم پیانیست، می‌تواند...

Continue reading