نوشته‌ها

ایمان دارم که خدا به خواسته‌های من پاسخ مثبت می‌دهد. فقط کافیست که من رها باشم و با حال خوب زندگی کنم. چند وقت پیش واقعاً دلم باران می‌خواست و همان شب خواب دیدم که باران می‌بارد. یکی از لطیفترین خواب‌هایم بود. ولی الان، واقعاً دارد باران می‌بارد. لمس دستانم با نم نم باران واقعاً رویایی‌ست. هوا بهشتی شده. حتی بهشتی‌تر از اردیبهشت. هوای خنک و بارانی و لطیف با بوی سبز‌ه‌های روی بالکن. تازه برق هم رفته و همه جا در سکوت و صدای باران است. خدایا صد هزار مرتبه شکرت و می‌دانم و ایمان راسخ دارم هر آنچه که بخواهم به من می‌دهی. چند وقت پیش پیامی خواندم با این مفهوم: یکم جلوتر بهش می‌رسی. پیامی بود بهشتی و هر لحظه که با خودم تکرارش می‌کردم، قلبم آرام می‌شد. الان که باران را در دنیای واقعی تجربه می‌کنم، نماد همان جمله است برایم. یکم جلوتر بهش رسیدم! وَإِذَا...

دقیقاً صد و هشتاد و یک روز پیش من تصمیم گرفتم که زبان انگلیسی‌ام را بهبود ببخشم و برای یک بار هم که شده این موضوع را برای همیشه در زندگیم حل کنم. صد و هشتاد روز از آن روز می‌گذرد و من برای دومین بار برنامه‌ی نود روزه را پیش بردم. امروز داشتم فکر می‌کردم وقتی کاری هر روز تکرار شود حتی بهتر از کاریست که مثلاً یک روز درمیان ولی قویتر انجام می‌شود. نمی‌دانم این موضوع برای همه یا برای همه چیز درست است یا نه ولی برای من هر کاری که هر روزه انجامش دادم، تاثیر بیشتری داشته است. مثلاً یادم است چند بار چالش سی روزه‌ی ورزش را شروع کردم و هر روز باید یک ساعت ورزش می‌کردم تا از چالش سربلند خارج شوم! الان که یاد آن روزها می‌افتم می‌بینم واقعاً انگیزه‌ی بالایی داشتم...

تو با کدام زبان صدایم می‌زنی سکوت تو را لمس می‌کنم به من که نگاه می‌کنی به لکنت می‌افتم زبان عشق سکوت می‌خواهد زبان عشق واژه‌ای ندارد غربت ندارد حضور تو آشناست از ابتدای تاریخ بوده است در همه زمانه‌ها خاطره دارد تو با کدام زبان سکوت می‌کنی می‌خواهم زبان تو را بیاموزم

امروز داشتم فکر می‌کردم اگر مثلاً فلان موضوع اتفاق بیافتد، چه کارهایی بعد آن انجام می‌دهم؟! یک سری از نتایج بعد رخ دادن آن موضوع را نوشتم و همانطور که داشتم تجسم می‌کردم که اول فلان کار را می‌کنم بعد بیسار کار را و... یک لحظه به خودم آمدم دیدم کلاً مسیرم به بیراه است! من می‌خواستم چیزهایی را عوض کنم که درست بودند. تنها کاری که باید بعد رخ دادن آن اتفاق انجام بدهم این است که جمع کنم و از این وسط بروم بیرون! متوجه شدم فقط باید از حضور جمع مرخص شوم و بقیه موضوعات، خود به خود حل می‌شود 😂 این خبر خیلی خوبی‌ست. از این به بعد هدفم مشخص‌تر و واضح‌تر است و دیگر شرایط را برای کسی یا چیزی نمی‌خواهم بهتر یا درستتر کنم. فقط باید مسیر رخ دادن اتفاق را هموار کنم. و این را هم بگویم...

باورم نمی‌شه امروز روز هشتاد و یکم بود. چقدر زود این هشتاد روز گذشت. مثل خواب و خیال رد شد و رفت. یعنی تا آدم یک برنامه‌ی این مدلی نداشته باشه که دقیقاً روزشمار باشه، متوجه‌ی گذر سریع زمان نمیشه. می‌تونم بگم تو این هشتاد روز هم خیلی اتفاق افتاد و تحولات بزرگی رخ داد و هم می‌تونم بگم خیلی همه چیز ساده و بدون تغییر و در خط صاف پیش رفت! در سطح زندگیم همه چیز ساده و روان بود و من هر روز به ابرهای پفکی و گلبهی دم غروب چشم دوختم و از هوا لذت ببردم و در آرامش گذر عمر رو دیدم! ولی موضوعات مهمی در عمق وجودم تغییر کردند. بابت این جریان خوشحالم و می‌دونم چیزی که درونم ساخته بشه، در جهان بیرون هم شکل می‌گیره. به زودی بعد این چند روز، برنامه‌ی بعدی رو شروع می‌کنم.

وَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ ۚ وَكَفَىٰ بِاللَّهِ وَكِيلًا.   یکی از بهترین ترجمه‌های قرآن، ترجمه‌ی مکارم شیرزای‌ست. بابت آن، بسیار سپاس‌گزارم 🤍 ــــــ این روزها مفهوم قشنگی از توکل در وجودم شکل گرفته است. توکل یعنی سیستم دقیق جهان، هیچوقت اشتباه نمی‌کند. از وقتی این موضوع در من نهادینده شده، هر فکر، نگاه و دیدگاه را با این آگاهی می‌سنجم. یک آرامش و صلحی در من ایجاد شده. قبلاً هم این دیدگاه که اگر خوبی یا بدی از این جهان می‌بینم، بخاطر خودم است را قبول داشتم ولی این آگاهی، کلاً یک تحوّل عمیق در من ایجاد کرد. انگار قبلاً همه چیز در سطح بوده و حال عمق یافته. شاید روزی برسد که درک عمیقتری از این آگاهی داشته باشم که حتماً آن روز می‌رسد ولی الان همین اندازه هم من را آرام می‌کند... 🤍

یادم است سر کلاس نویسندگی، صحبت به این سمت رفته بود که باید به دنیا به چشم ایده‌ی داستان‌نویسی نگاه کرد. از هیچ اتفاقی نباید ساده گذشت و از هر موقعیت، به شکل ایده و شناسایی شخصیت استفاده کرد. (درک خودم از آن کلاس است.) در بخشی از صحبت‌ها، استادمان گفتند که ذهن یک نویسنده دائم در حال نوشتن است. حتی از خودشان مثال زدند که حتی در موقعیت تلخ زندگیشان، مشغول نوشتن داستانی طنز در مورد آن موقعیت، در ذهنشان بودند! از آن زمان که چندین سال می‌گذرد من هر بار به رویای نویسنده شدنم، فکر‌ می‌کردم، به شکل مقایسه‌ی ذهن خودم با ذهن استادم یا باقی شاگردهای کلاس که آنها هم می‌گفتند بله ما هم همینطوریم و همیشه در حال داستان‌سرایی در ذهنمان هستیم، قرار می‌گرفتم و پیش خودم می‌گفتم من که اینطوری نیستم! و یک حالت ناامیدی...