نوشته‌های من

یکی از موضوعاتی که همیشه دوست داشتم تجربه‌اش کنم، این بود که در زمان مسافرت بتوانم کار کنم. در واقع بتوانم روی کارم تمرکز داشته باشم و زمانی را به کار و سایتم اختصاص دهم. در تمام این سالها که سایتم راه اندازی شده و دوره‌های آموزشی‌ آنلاینم را آماده می‌کنم، فقط در دو سفر، برای کارم، توانستم تمرکز کنم و تقریباً هر روز، زمانی را پای سیستم بنشینم و کار کنم. چند روز پیش، درست قبل از شروع این جریانات به دیدار خانواده‌ آمدم و قصد مسافرتی چند روزه را داشتم. ولی با اتفاقات پیش رو، ظاهراً ماندنم در خارج از خانه‌ی تهران، طولانی‌تر خواهد شد! تقریباً هر روز، چند پیام یا تماس تلفنی دارم با محتوای خوبی؟! کجایی؟ خب همونجا بمون. برنگردیا... همین موضوع باعث شد که من در خانه‌ی پدری، چند اتاق‌ را با توجه به شرایطی...

یادم است بیست و دو سال پیش وقتی آقای پشت کامپیوتر کافی‌نت بهم گفت که قبول شدی (منظور قبولی در کنکور کارشناسی‌ست)، روی ابرها قدم برمی‌داشتم. در یک لحظه، رنگِ دنیا بیشتر شد. همه جا نور بود و روشن‌تر از قبل. احساس می‌کردم جهان یک هدیه خیلی بزرگ به من داده. یا بهتر است بگویم احساس می‌کردم وارد یک جهانِ جدید و بزرگتر شدم. در طی این بیست و دو سال بارها و بارها خوشحال شدم و ذوق کردم. بارها حالِ دلم شاد شده. خواسته‌هام برآورده شده. برای رفع مشکلی دلم آرام شده و خیالم راحت. و خیلی از این دست اتفاقات عالی و حس خوب. ولی همین چند روز پیش یک اتفاقی افتاد که باعث شد من دوباره روی ابرها قدم بردارم. واقعاً احساس کردم خدا یک زندگیِ جدید به من داد. شاید ظاهر اتفاق یک اتفاقِ بسیار ساده بود ولی حسی که برایم آن لحظه...

یادم نمی‌آید از چه زمانی ولی از سالها پیش، روزانه می‌رقصیدم. شاید روزی یک ساعت. اگر کسی از این روتین روزانه‌ام باخبر می‌شد، تعجب می‌کرد. ولی برای من بسیار کار عادی بود و هر روز میل به رقصیدن مرا به رقص وامی‌داشت و چیزی نبود که برایش برنامه‌ریزی کرده باشم یا به عنوان یک آیتم زنانه انتخابش کنم! رقص را دوست داشتم و البته چیزی که در ذهن من در هنگام رقص شکل می‌گرفت با چیزی که در ظاهر دیده می‌شد، خیلی تفاوت داشت! زمان رقص در خیالم من همیشه بهترین رقصنده بودم و همه چیز بسیار به موقع و موزون و نرم و لوند و جذاب رخ می‌داد. آهنگ پشت آهنگ، میکس پشت میکس می‌رقصیدم و همیشه در اوج... امروز که میکس خوبی پلی کرده بودم، ناخودآگاه زمان رسیدگی به خانه شروع کردم به رقصیدن. انگار آن شور و حال دو سه...

شفا آهسته آهسته رخ می‌دهد. هم شفای جسم هم شفای روح آنقدر نرم و آهسته که روزی حتی یادت نمی‌آید که چقدر درد داشتی یا چقدر دنیا برایت تیره و تار بوده. و جالب اینجاست که همین که کمی بهبودی در تو هویدا می‌شود، فکر می‌کنی گذر کردی ولی وقتی زمان می‌گذرد، می‌بینی آن روزی که می‌گفتی -دنیا روشن است- فقط سیاه‌ نبوده! چند روز پیش این نوشته‌ام را خواندم و دقیقاً احساس می‌کنم آن زمانی که گفتم گذر کردم احتمالاً منظورم فقط گذر از تاریکی مطلق بوده! گذر کردن یک هنر است که خیلی‌ها آن را ندارند. من هم در خیلی از موارد ندارم. در همه‌ی زمانهایی که گذر کردم، بُردم و در همه‌ی زمانهایی که گذر نکردم، باختم. با علم بر این موضوع، باز هم نتوانستم هنوز این مهارت را درست کسب کنم!

در پایین هر برگه‌ی تقویم امسالم نوشته که آن روز چندمین روز از سال است. امروز چهل و نهمین روز سال ۱۴۰۴ است. چهل و نه روز گذشته و من از این چهل و نه روز، پنجاه روزش را مسافرت بودم! سالها بود که دوست داشتم به اصفهان و مخصوصاً شیراز سفر کنم. و این سفر ماجراجویانه امسال اتفاق افتاد. خیلی دوست داشتم که این سفر را به تنهایی و با ماشین خودم بروم. قبل سفر نشستم فکر کردم که چرا و از این سفر چه می‌خواهم؟! چندین هدف نوشتم و روز آخری که داشتم به سمت تهران رانندگی می‌کردم، هدفها را در ذهنم مرور کردم و یکی از آنها که از همه مهمتر هم بود، احساس می‌کردم که هنوز محقق نشده و نمی‌توانم تیک تاییدش را بزنم. ولی وقتی خستگی ده یازده ساعته‌ی رانندگی من را به ناخودآگاهم برد و دیگر مدارِ فکر...

یک شب در تعطیلات عید با خواهرزاده‌هایم قدم می‌زدیم و هر کدام ماجرایی را تعریف کردند و بعد گفتند - خاله حالا نوبت شماست - همین جمله کافی بود تا من بتوانم سکوتم را تا آخر سال ۱۴۰۴ حفظ کنم! جملاتی مثل: خب حالا تو تعریف کن. یه چیزی بگو. یه جوک تعریف کن! یا مثلاً من ادای فلان حیوان را درمی‌آورم بعد نوبت توه! و از این قبیل موضوعات... واقعاً نمی‌دانم این چه مدل ارتباط گرفتن است که آدم را در منگنه قرار می‌دهند؟! و این لحظات به نظرم مسخره‌ترین و سختترین لحظاتی‌ست که من در‌ آن قرار می‌گیرم و البته می‌دانم که یک ترس کودکی‌ست. ولی حرف زدن و ارتباط گرفتن و برقراری ارتباط مگر با این جملات و قرار دادن آدمها در این موقعیتها شکل می‌گیرد؟! پیش خودتان چه فکر می‌کنید که وقتی می‌خواهید با کسی ارتباط برقرار کنید مکالمه را به...

همین اول این را بنویسم که امیدوارم آدمهایی که شامل این نوشته می‌شوند، این متن را نخوانند! من معمولاً در هر زمانی یک کار خاصی را انجام می‌دهم که از قضا دوست دارم در آن زمانها تنها باشم و تنها آن کارها را انجام دهم. مثل رانندگی و سفر به یک شهر، پیاده روی، کوهپیمایی، رفتن به یک کلاس خاص و از این جور کارها. در مکالماتم با آدمها، وقتی از برنامه‌ام مطلع می‌شوند معمولاً این حرف بینمان پیش می‌آید. یعنی من که نمی‌گویم آنها می‌گویند: وای چقدر خوب، ایندفعه خواستی بری بگو منم بیام. و درون من این اتفاق می‌افتد که ای خدا! من میخوام تنها انجامش بدم. کاش نمی‌گفتم! البته که این حرف فقط در درونم اتفاق می‌کند ولی در کلامم می‌گویم: باشه ایندفعه خواستم برم بهت خبر میدم که باهم هماهنگ شیم و بریم. و دقیقاً همین کار را می‌کنم. معمولاً تا دو بار...

یکی را می‌شناسم که در تمام رفتار، گفتار، عملکرد و در کل با تمام تک‌تک سلولهایش طوری رفتار می‌کند که پولدار و ثروتمند دیده شود. یکی را می‌شناسم که در همه‌ی شرایطی که بالا گفتم، دوست دارد که خیلی خفن و دور از دسترس و متمایز به نظر برسد. فرد دیگری را می‌شناسم که همیشه دوست دارد خیلی زیبا و لوند باشد. دیگری دوست دارد خیلی خوشتیپ و خوش هیکل باشد. دیگری دوست دارد ناشناس و خفن باشد. و هزاران نقطه‌ی تماییز شخصی دیگر. روزی دوستی به من گفت هیچوقت به نقطه‌ی قوت فرد دامن نزن چون دقیقاً از همان نقطه به تو آسیب می‌زند. (البته این راهنمایی بیشتر برای رابطه‌ی عاطفی و رابطه‌ی دو نفره بود.) آن روز که آن حرف را شنیدم، خیلی متوجه‌ی منظورش نشدم تا اینکه سعی کردم نقطه‌ی قوت آدمها را پیدا کنم و دقیقاً همان را بولد...

وقتی یک برنامه‌ی روزانه مستمر داری، تازه گذر سریع زمان را متوجه می‌شوی! هشتاد روز پیش من دوباره یادگیری زبان را شروع کردم و خوشحالم که با حضور سفر و مریضی و کار و خوشی و ناخوشی، هر روز ادامه‌اش دادم. واقعاً ماه پشت ابر نمی‌مونه دیگه، درسته؟!