آهسته راه رفتن

امروز که با قدم‌های بسیار کوتاه و آهسته راه می‌رفتم تا هلپ مای‌سلف کنم و برای امور زندگی‌ام خریدی انجام دهم،

به نکته‌ی مهمی راجع به خودم پی بردم.

من وقتی خیلی ناراحت باشم یا خیلی بی‌جان و رنجور،

خیلی خیلی آهسته راه می‌روم.

همه‌ی حرکت‌ها به سرعت ده درصد همیشگی‌اش می‌رسند، مخصوصاً قدم برداشتنم!

یعنی لاکپشت با من مسابقه بگذارد، بُردش حتمی‌ست!

و خب یاد شبی افتادم که بابت ناراحتی درونی که تجربه می‌کردم، شاید توان راه رفتنم و سرعتم به یک درصد عملِ همیشگی رسیده بود و بعد و قبل از آن هم همچین سرعتی را در زندگی‌ام تجربه نکردم!

در حال خواندن کتابی هستم به اسم ۵ زبان عشق اثر گری چاپمن.

بخاطر شرایط الانم، زمان کتاب خواندنم کوتاه‌ست و می‌توانم بگویم هنوز فصل‌های اول کتابم،

ولی به نظرم کتاب ارزشمندی‌ست.

خیلی چیزها از آن یاد می‌گیریم.

و به این پی بردم که خیلی از دوستانم که رابطه‌های قشنگی دارند، بخاطر شناخت ناخودآگاه* از زبانِ عشقِ خودشان و طرف مقابلشان است.

*البته شاید شناخت ناخودآگاه هم نباشد! انقدر باهم دعوا کردند سر هر چیزی تا بالاخره کمی قلق کار طرف مقابلشان دستشان آمده! و البته قشنگی ماجرا آنجاست که با تمام این دعواها انقدر دوست داشتنشان بزرگ و ارزشمند بوده یا رابطه‌شان انقدر برایشان مهم بود که برایش باهم جنگیدند و از هم جدا نشدند تا خم و چم هم را یاد بگیرند. چیزی که من تاکنون تجربه‌اش نکردم.

اگر امروز آهسته راه رفتم نه بخاطر غم درونی

بلکه بخاطر مشکلی که برای بدنم پیش آمده بود، بی‌جان شده بودم و هنوز هم هستم!

۱۵ مهر شروع یکی از قشنگترین اتفاقات زندگی من در چند سال پیش بود ولی امسال با سرعتی لاکپشتی در سطح شهر برای مردم عادی خطر‌آفرینی می‌کردم!!