ارسال شده توسط رخشا غلامی

چند روز پیش قلبم از غمی بزرگ، تیره و تار شده بود و من به طرز عجیبی پیگیر آن بودم که با دلایل قاطعانه‌ این درد را در درونم عمیقتر حس کنم!   خلاصه، تلاشم نتیجه داد و من طی چند ساعت از یک انسان خوشحال و رها، تبدیل شدم به فردی که قلبش در یک مشت بزرگ و قوی در حال فشرده شدن است... حدود یکی دو روز، این درد با شدت کم و زیاد با من بود تا اینکه یک چنین جمله‌ای شنیدم: (به آنها بگو عهدنامه را موریانه خورده)   همین. تمام شد. آن غم عمیق که بسیار هم از نظر خودم منطقی بود، بعد شنیدن این حرف محو شد.   از آن روز هر چه فکر می‌کنم، هیچ دوا و مرهم و نشانه‌ای واضحتر برای رهایی از لحظات تار عنکبوت بسته شده‌ی خود پیدا نمی‌کنم.   آبی بود روی آتش به طوری که...

خوب بودن در سختترین شرایط، یک ایمان، اصالت و پای خود ایستادنی می‌خواهد که هر کسی از پس آن برنمی‌آید. من هم در خیلی از زمانها و در خیلی از موقعیت‌ها آنطور که باید، خوب نبودم. ولی حال که یکی‌ از مهمترین دلخوشی‌های زندگی‌ام را از دست داده‌ام و نوری نیست، تصمیم گرفته‌ام من عوض نشوم. یا بهتر است بگویم عوض بشوم. یک بار در این موضوع هم خوب بمانم، اگر دنیا آن چه را که من می‌خواهم به من نمی‌دهد...  

دیشب که خسته برگشتم خونه روی دراور، جایی که اکسسوری‌هام رو میذارم، کنار گلدونا، یه قاصدک نشسته بود 🤍

تنم گرم می‌شود، از زمین، از دنیا جدا می‌شوم، درست مثل همان لحظه. همان لحظه‌ی کوتاه، و این‌بار در قلبم پررنگتر از قبل بایگانی‌اش می‌کنم. که بماند، که بدانم، بودم، یک زمانی بودم، یک زمانی تجربه کردم، حتی برای اندک زمانی کوتاه...  

خیلی دلم می‌خواد انقدر رشد کنم که وقتی نتیجه‌ی هر کاری که انجام میدم رو می‌بینم واقعا حسم “ما رایت الا جمیلا” باشه.