ارسال شده توسط رخشا غلامی

این چیزهایی که الان می‌نویسم به این معنا نیست که تازه درکشان کردم یا فهمیدمشان ولی به این معناست که هر بار به شکل تازه‌تری لمس و حسشان می‌کنم. امروز که هنوز در خواب و بیداری بودم و چشم باز نکرده بودم که یک حسی درونم گفت که نمی‌توان آدمها را متقاعد کرد که دوستت داشته باشند اگر تو هر چقدر هم خوب و موفق باشی باز هم اگر کسی دوستت نداشته باشد، پشیزی برایش پیشرفت تو و اینکه چقدر تو آدم پرفکتی هستی، مهم نیست. کسی دوستت دارد، چون حسش است چون تو را در قلبش حس می‌کند ربطی به تو و مخصوصاً به موفقیت‌ها و آپشن‌های تو ندارد. تو نمی‌توانی خودت را به کسی ثابت کنی و بعد فکر کنی که می‌توانی با اینکار متقاعدش کنی که دوستت داشته باشد! وقتی ببیند تو خانه داری تو اهل مطالعه‌ای تو هدفمندی تو با عرضه‌ای تو...

بخشی از آیه ۱۵۶ سوره‌ی بقره را حتماً شنیده‌اید. راستش می‌خواستم بنویسمش ولی دیدم هنوز ترس از دست دادن برایم انقدر بزرگ است که اجازه‌ی حتی تایپ کردنش را هم به من نمی‌دهد! هرچند اگر خوب به این کلام نگاه کنی، چیزی برای ترسیدن ندارد که هیچ، بلکه کاملاً آرامت می‌کند. ما از خداییم و به خدا برمی‌گردیم. بشارت بده به صابرین. که خدا به آنها رحمت می‌فرستد. و آنها هدایت یافتگانند. از آیه ۱۵۵ تا ۱۵۷ سوره‌ی بقره، تنها و تنها می‌شود آرامش گرفت. واقعاً فرهنگی که در آن بزرگ می‌شویم خیلی در رفتارها و عملکردمان تاثیر می‌گذارد. ما در فرهنگی بزرگ شدیم که مرگ، بزرگترین درد و از دست دادن، بدترین شکست است. برای همین، ما از خداییم و به خدا برمی‌گردیم، در ذهنمان مساوی شده با درد، رنج، ترس. در حالی که در فرهنگی دیگر، شاید همین مرگ یک جشن و مهمانی باشد. مساوی باشد...

راستش می‌خواستم ماجرایی را تعریف کنم و بعد به این نکته‌ی اخلاقی برسم که ما حرفها را درست نمی‌شنویم یا بهتر است بگویم آنطوری که دوست داریم می‌شنویم ولی آنقدر آن ماجرا و اتفاق تلخ بود که از هر زاویه‌ای خواستم تعریفش کنم، دیدم هیچگونه از زهرش کم نمی‌شود. برای همین، این را از من بپذیرید که ما خیلی وقتها در حال شنیدن ماجرایی در ذهنمان همزمان تصویرسازی هم می‌کنیم و همانطور که راوی جلوی ما با فک و دهان و حنجره و کل زبان بدنش دارد زور می‌زند که ماجرا را کامل برایمان تعریف کند ولی مغز ما تصویری که خودش دوست دارد را با توجه به گفته‌ها میچیند و برای ما تفهیم می‌کند و اگر شانس با ما یار باشد وسط ماجرا یا در پایان می‌گوییم پس که اینطور و تصویر نهایی مغزمان از دهانمان...

از اول دی ماه دوباره شروع کردم به یادگیری زبان انگلیسی. تصمیم گرفتم دوره‌ی نود روزه را دوباره پیش بروم و در سال بعد انشالله راه پیشرفته‌تری را برای یادگیری شروع کنم. این یک ماه اخیر نوسانِ شرایط زیاد بود ولی بدتر از همه مریضی این چند روز اخیر بود که واقعاً حتی زنده ماندن را هم برایم سخت کرده بود چه برسد به اینکه بخواهم زبان بخوانم! چون دوست داشتم تا آخر سال این دوره‌ی نود روزه تمام شود، هر زمانی که در طول این چند روز یکمی جان به بدنم برمی‌گشت فقط و فقط زبانم را می‌خواندم. یعنی اولویت اول زنده ماندن بود و بعد زبان! اگر در کل بخواهم از پیشرفتم در این راه بگویم می‌توانم به این اشاره کنم که دیگر انگلیسی برایم یک سری کلمات درهم و پیچیده نیست. حالا همه‌ی کلمات را می‌شنوم. حتی...

یکی از بزرگترین ترس‌ها و فوبیاهای من در این دنیا فوبیا از حیوانات بود. (هست.) البته نمی‌دانم باید بگویم فوبیا از حیوانات یا فوبیا از سگ و گربه و پرنده و مرغ و خروس! البته شاید چون همین چند حیوان بیشتر در ایران موجود است. شاید اگر در استرالیا زندگی می‌کردم ترسم از حیوانات بیشتری بود! (یا شاید هم عادت می‌کردم و اصلاً نمی‌ترسیدم. نمی‌دانم، فعلاً که در ایران به دنیا آمدم!) ولی خب بچه که بودم، من هم جوجه داشتم هم لاک‌پشت و هم خرگوش. حتی قورباغه و خرچنگ و سنجاقک و جیرجیرک هم شکار می‌کردم! حالا به هر حال!‌ از بحث دور نشویم. این فوبیای از حیوانات به حدی بود که اگر سگ یا گربه‌ای جایی بودند و من مجبور بودم که از آن مکان رد شوم، مطمئناً مسیرم را بارها و بارها دور می‌کردم که هیچگونه برخوردی...