نوشته‌های من

به طرز عجیبی دلم برای اون قسمت از وجودم که دوست داره بنویسه تنگ شده. منظورم نوشتن‌ داستانه. مدتیه یه چیزی درونم دائم صدام میکنه که برم به سمتش. سمت نوشتن. نه اینکه ایده‌ای باشه! بیشتر شاید یه شخصیت گمشده‌اس که دوست داره دیده بشه، شنیده بشه، نوشته بشه. فکر کنم تا وقتی که براش وقت نذارم، وضیعت همینه. واقعاً دارم چیکار می‌کنم با زندگیم وقتی همچین شوق بزرگی توی وجودم هست و بهش بها نمیدم؟!!!  

امروز داشتم تیزر تبلیغاتی دوره‌ی آموزش بازیگری ناتالی پورتمن رو می‌دیدم و به فکر گذروندن دوره بودم که یاد فیلم قوی سیاه افتادم. فیلم رو دانلود کرد که دوباره ببینمش، قبل از شروع، رندم چند تا صحنه‌اش رو دیدم و یه قسمتی مدیر کمپانی که طراح رقص هم هست به ناتالی میگه: یکمی هم زندگی کن. .... همین.

وقتی بعد از مدت‌ها می‌خواهی دریچه‌ای را باز کنی باید پشت آن دریچه، نور باشد اگر نه، باز کردنش، کار عبثی‌ست...

توی یکی از قسمت‌های فرندز داستان حول این می‌چرخه که چندلر نمی‌تونه گریه کنه و بالاخره آخرهای داستان، سر هر موضوع کوچیکی چندلر می‌زنه زیر گریه. خواستم بگم برای من هم الان مدتهاست که گیت باز شده و بسته هم نمیشه! همین چند شب پیش نشستم دورهمی فرندز بعد ۱۷ سالشون رو دوباره دیدم و انقدر گریه کردم که بعد از اینکه فیلم تموم شد، احساس می‌کردم از یه دنیای دیگه برگشتم! الان هم رفتم آهنگ گریه کن گریه قشنگه‌ی سیاوش قمیشی رو تو نت گوش کنم، دیدم برای آلبوم روزهای بی‌خاطره‌اشه! من دیگه حرفی ندارم...   پ.ن: چندلر تو همیشه دوست من می‌مونی، مخصوصاً بعد اون جلسه که سیگارت رو با هیپنوتیزم ترک کردی 😂❤️‍🩹

ایمان دارم که خدا به خواسته‌های من پاسخ مثبت می‌دهد. فقط کافیست که من رها باشم و با حال خوب زندگی کنم. چند وقت پیش واقعاً دلم باران می‌خواست و همان شب خواب دیدم که باران می‌بارد. یکی از لطیفترین خواب‌هایم بود. ولی الان، واقعاً دارد باران می‌بارد. لمس دستانم با نم نم باران واقعاً رویایی‌ست. هوا بهشتی شده. حتی بهشتی‌تر از اردیبهشت. هوای خنک و بارانی و لطیف با بوی سبز‌ه‌های روی بالکن. تازه برق هم رفته و همه جا در سکوت و صدای باران است. خدایا صد هزار مرتبه شکرت و می‌دانم و ایمان راسخ دارم هر آنچه که بخواهم به من می‌دهی. چند وقت پیش پیامی خواندم با این مفهوم: یکم جلوتر بهش می‌رسی. پیامی بود بهشتی و هر لحظه که با خودم تکرارش می‌کردم، قلبم آرام می‌شد. الان که باران را در دنیای واقعی تجربه می‌کنم، نماد همان جمله است برایم. یکم جلوتر بهش رسیدم! وَإِذَا...

دقیقاً صد و هشتاد و یک روز پیش من تصمیم گرفتم که زبان انگلیسی‌ام را بهبود ببخشم و برای یک بار هم که شده این موضوع را برای همیشه در زندگیم حل کنم. صد و هشتاد روز از آن روز می‌گذرد و من برای دومین بار برنامه‌ی نود روزه را پیش بردم. امروز داشتم فکر می‌کردم وقتی کاری هر روز تکرار شود حتی بهتر از کاریست که مثلاً یک روز درمیان ولی قویتر انجام می‌شود. نمی‌دانم این موضوع برای همه یا برای همه چیز درست است یا نه ولی برای من هر کاری که هر روزه انجامش دادم، تاثیر بیشتری داشته است. مثلاً یادم است چند بار چالش سی روزه‌ی ورزش را شروع کردم و هر روز باید یک ساعت ورزش می‌کردم تا از چالش سربلند خارج شوم! الان که یاد آن روزها می‌افتم می‌بینم واقعاً انگیزه‌ی بالایی داشتم...