فرصت

گوش نکرده بودم،

مطمئناً باز سر همان یکی دو قسمت اولِ سیزن دوم از اینکه وقتم را برای چنین سریالی گذاشتم،‌ پشیمان می‌شدم و ادامه نمی‌دادم!

فصل سه بخاطر مهمانانش سعی کرد تو را نگه دارد و می‌توانم بگویم تازه فصل پنج و اواسط فصل شش، تازه همه‌ی کاراکترها را دوست دارم و موقعیتی که در آن قرار می‌گیرند، برایم باور پذیر و مهم شده است!

آخر پنج، شش فصل؟!!

انقدر برایم غیر جذاب بود که حتی فصل یک را که خیلی وقت از دیدنش گذشته بود را اصلاً دوباره نگاه نکردم و فصل دو را هم مثل فصل یک به زور نگاه کردم!

و تازه قلاب فصل سه کمی گیر کرد و بعد پنج فصل و نیم همه را دوست دارم!

یعنی بالای ۱۰۰ قسمت حدوداً!

واقعاً ماندم مشکل از من است یا شخصیت پردازی و نحوه‌ی نمایشش انقدر بد انجام شده.

با اینکه روند داستان‌ها به شکل قشنگی بهم پیوند خورده‌اند و این موضوعش را دوست دارم.

در تمام همه‌ی این قسمت‌ها شاید فقط یکی دو بار خندیده باشم. (که شاید اگر دوستشان داشتم، این جریان بیشتر می‌شد.)

خیلی‌ها که این سریال را دوست داشتند و پیشنهاد کردند، تاکید داشتند که خیلی از فرندز احساسی‌تر و واقعی‌تر است.

احساسی‌تر؟! واقعاً؟!؟!؟!

واقعی‌تر؟ واقعاً؟!؟!

چند قسمت باید زمان ببرد تا تو باور کنی که همچین شخصیت‌هایی یا همچین موقعیت‌هایی در زندگی واقعی می‌تواند اتفاق بی‌افتد؟!

از زمانی فرندز را دیدم، در هر موقعیتی از زندگی، ماجرایی از فرندز برایم تداعی می‌شود.

و این موضوع در این بالای ۱۰۰ قسمت سریال آشنایی با مادر، فقط در حد دو سه موقعیت آشنای زندگی بوده.

من هنوز سه فصل و نیم این سریال را ندیدم و به زودی به احتمال زیاد تمامش می‌کنم و حتماً برمی‌گردم و از اول دوباره می‌بینم.

شاید الان که شخصیت‌ها را دوست دارم، بتوانم چند سیزن اول را هم دوست داشته باشم.

ولی به هر حال این اولین مواجه من با این سریال است و برایم به شدت عجیب است که سازندگانِ آن چطور توانستند با این حجم نچسب بودن ادامه دهند و مخاطب را تا فصل سه بکشانند.

در حدی دوست نداشتم که هر قسمت تمام می‌شد، خوشحال می‌شدم! انگار کار نادلخواهی‌ست و باید انجامش دهم و از اینکه بخشی از آن تمام شده، خوشحالم!

شاید سوال پیش بیاید که با این حجم انتقادی که دارم، باز چرا نگاه می‌کنم؟!

به اول نوشته برگردید. قرار شد فرصت دهم و به حرف دوستم گوش کردم و اجازه دادم تا وارد زندگی‌ام شوند و شاید دوستشان داشته باشم و الان دارم.

ولی اگر واقعاً آن جریان فرصت ندادن نبود، عمراً ادامه می‌دادم.

الان که این‌ها را نوشتم یک چیزی به ذهنم رسید.

همیشه وقتی آدمی جدید وارد زندگی‌ام می‌شود و از آنجا که من آدم سختگیری‌ام، سریع با اولین نشانه‌ها فرد را ریجکت می‌کنم و بارها دوستانم به من گفتند، فرصت بده.

و رابطه ساختنی‌ست.